1983 सालची गोष्ट. तेव्हा मी इयत्ता सहावीत, मुलींच्या शाळेत शिकत होते. मी आणि माझ्या वर्गमैत्रिणी, आम्ही शाळा सुटल्यानंतर नाटकाच्या प्रॅयिटसला जात असू....

जरा मुलगा किंवा मुलगी चाला-फिरायला,  बोला-सांगायला लागली, थोडं समजायला लागलं की त्याला/तिला शाळेत घातलं जातं. आपल्या समाजात हे असंच आहे. नाहीतरी मुलाला...

हाअंकहातातपडेलतेव्हागणेशविसर्जनहोऊनवातावरणथोडसंशमलेलंअसेल. गर्दी, गोंगाट, गडबड, उत्साहयालामिळालेलाहाछोटासाब्रेक, स्वल्पविरामचअसेल, कारणपाठोपाठयेतचआहेतनवरात्र, दिवाळी. हेलिहितअसतानाबाँबस्फोटाच्याविषण्णआणिकरुणघटनेचंसावटमनावरआहेआणिकुंभमेळ्यातल्याचेंगराचेंगरीचंवास्तवही. शहरातदिसतोआहेगणेशोत्सवाचाअनावरउत्साहआणित्यामागेदिसतोतोलोकांच्यामनातलाताण. पंधरा-पंधरादिवसअंगावरयेणारीगर्दी, टॅफिकजॅम, हवेतवाढलेलंप्रदूषण, प्रचंडगोंगाट. घरसोडूनबाहेरपडूचनयेअशीवेळआणणारा, लवकरबर्‍यानहोणार्‍याडसनाच्याआजारांनीचिंतातुरझालेला. भक्ती, श्रद्धायातअभिप्रेतअसणार्‍याआंतरिकशांतीलायामधेजागाकुठेआहे? आणिमाणुसकीला? गेल्याचआठवड्यातलाप्रसंग. तीनवर्षांच्याआजारीलेकरालात्याचीआईदवाखान्यातघेऊननिघालीहोती. पावसाचीभुरभुरहोती, पणरिक्षास्टँडघराजवळचहोता. अनेकरिक्षाछानओळीनंउभ्या. यापावसातहीचकाचक....

हा अंक हातात पडेल तेव्हा गणेशविसर्जन होऊन वातावरण थोडसं शमलेलं असेल. गर्दी, गोंगाट, गडबड, उत्साह याला मिळालेला हा छोटासा ब्रेक, स्वल्प विरामच...